Van ‘nu zijn we weer híer’ naar: ‘nu zijn we wéér hier’

We waren zo lekker bezig. Met dank aan onze vriendinnen van Renfe, reden we dinsdag met de trein van Sevilla naar Mérida. Terwijl we stonden te wachten op de aankondiging van het perron waar de trein aan zou komen, kwamen we in contact met met een Duitse en Spaanse fietser die ook net een tocht hadden afgerond en terug gingen. Leuk! Het perron oplopend werden we aangesproken door een man met lichtblauw overhemd en vierkante schoudertas wiens ogen we al een tijdje in onze nek voelden. Een hele stroom Spaans, waar we geen touw aan vast konden knopen. We werden er wel een beetje zenuwachtig van, maar er gebeurde niks. Wij ingestapt en met de andere fietsers een ruimteverdeling afgestemd. De trein reed weg. Pfffieuw 😅. Onderweg kwam de bewuste conducteur langs om de kaartjes te controleren. Geen sjoege. Maar toen kwam hij na een uur terug: dat hij verantwoordelijk was (responsable – had hij dezelfde cursus gevolgd als die Franse collega vorig jaar?) En wij daarom de tandem moesten verplaatsen; iets waar we onze Duitse en Spaanse vriend voor nodig hadden, die het er niet mee eens waren, dus gebeurde er niks. Zonder verdere problemen kwamen we in Mérida aan.

Onderweg had Wouter ons bijgepraat over de geschiedenis en bezienswaardigheden van Mérida – wij hadden het tot die tijd als een noodzakelijke overnachting beschouwd – waardoor we nog net de opgraving van een Romeinse villa uit de eerste eeuw v Chr(!!!) met prachtige mozaïeken en zelfs muurschilderingen konden bezoeken. Super leuk!

De volgende ochtend moesten we vroeg op voor de trein van 7.30u. Toen we om 7u op het station kwamen begon er al meteen iemand te roepen dat onze Slak te groot was. Dankzij zijn collega mochten we naar het perron waar de conducteur dan maar moest bepalen of we mee mochten. Wij dus onze vaste riedel met tassen eraf en naar beneden sjouwen, fiets erachteraan en meteen door naar boven tassen weer ophalen etc en dan maar wachten. Het perron liep voller dan we hadden verwacht en de trein kwam ook bijtijds – geen goed teken, dan is er ook veel tijd om te soebatten -. We hadden ons alle voorbereidingen kunnen besparen. Deze conducteur was glas helder. Hij kende een paar woorden engels waarvan de belangrijkste ‘no’ en ’too long’. Hij riep mij nog naar binnen om te kijken – zou ik hem daar kunnen overtuigen? – maar ik kreeg er geen woord tussen.

Daar stonden we dan op het perron. Wat nu? Eerst maar weer de tassen eraf naar beneden en boven en de Slak erachteraan. Een busje huren dan? Waar? Oscar vond al gauw dat er een vestiging van Hertz in Mérida zat. Wij dus daarheen.

Om 8u was Hertz nog dicht, maar ernaast zat wel een cafe waar al volop koffie met tostade jambon y tomate geserveerd werd. Dat hadden we wel verdiend. Om 8.30u stipt kwam de eerste mevrouw aan of we een reservering hadden. Nee dus. Niet getreurd, ze ging haar PC opstarten. Een grote auto had ze helaas niet, busjes pas vanaf a.s. maandag (😳 dan moeten we al in NL zijn). Een andere vestiging? Zij bellen: helaas, ook niet. Maar misschien bij de concurrent Enterprice? Die belde ze voor ons en dan meteen ook maar met Avis die aan de andere kant van de stad zit. Avis niet, en bij Enterprice lukte het niet om teruggebeld te worden. Wij werden steeds stiller. Morgen, woensdag is een nationale feestdag en dan is alles dicht 😨. En toen belde Enterprice toch! Daar zou een busje zijn. Het was 9.30u en wij waanden ons de koning te rijk. Ons probleem leek opgelost. Wij op de fiets, nog geen km verderop. Wel gek dat er geen blik van herkenning kwam. We hadden haar toch echt een tandem horen noemen. De eerste beambte sprak geen Engels we moesten even wachten op zijn collega. Na 10 minuten kwam de betreffende jongeman. Hij sprak goed Engels, daar viel niks op af te dingen, maar eerder dan dinsdag had hij geen busje. Maar die mevrouw die gebeld heeft dan? “I am de director here.” “she’s lying”. En nee, hij kan niks anders voor ons betekenen. Nu kregen we het echt benauwd. Toch maar terug naar onze onvermoeibare vriendin van Hertz. Maar zij wist ook niet meer wat we nog konden doen. “Zouden we het nog in Sevilla kunnen proberen?” We kregen het nummer van de centrale Hertz organisatie. Oscar bellen: het was even moeilijk om het met elkaar eens te worden dat we het over Sevilla hadden en niet Sicilië, maar toen kwam het goed. Een bus die we op donderdag konden ophalen op het station in Sevilla en op vrijdag inleveren op de luchthaven van Alicante. Dat past nog precies in ons schema 😅. We kunnen zelfs ons geboekte appartement in Allicante gewoon gebruiken. Maar hoe komen we terug naar Sevilla? De enige trein van de dag bleek uitverkocht. Gelukkig had onze vriendin van Hertz Mérida nog een fiat 500 met een rood open dakje – “very funny car” of bedoelt ze een leuke auto? -. om 11.30u reden we ermee naar de plaatselijke Mercadone voor boodschappen en chocolaatjes om onze vriendin te bedanken waarna we om 12u instapten richting Sevilla. Nu alleen nog een plek om te overnachten en morgen een kleine 1000km waarvan ca 200km achter elkaar aanrijden om de fiat in te leveren en de tandem op te halen.

Zo gezegd zo gedaan. We aten nog gezellig in de stad en gingen vroeg slapen want de bus moest om 7u opgehaald worden. Achter elkaar aan rijden is ongezellig maar gaat wel. Na Mérida werd het echter steeds interessanter. Al gauw werd de weg tweebaans. Na ruim een uur moesten we rechtsaf en kwamen we op een lokale dorpsweg. Nog even later moesten we weer afslaan. Deze weg was nog maar net verhard 😳.

Het werd tijd voor een bestuurderswissel dus stopten we bij een benzinepomp in het eerstvolgende dorp. Allebei een flesje cola voor de broodnodige energie en weer door. Alleen moesten we nu door het dorp. De weg was nauwelijks breder dan de bus en er stonden links en rechts auto’s. De afslag was nog veel smaller. Ik kreeg er de zenuwen van en begon op mijn aardigst (not) tegen Oscar te mopperen dat dit niet de goede weg kon zijn dat hij een andere weg moest zoeken/ik zo niet verder wou rijden. Oscar wist natuurlijk ook niet hoe dit op te lossen. Gelukkig kwam het eind van het dorp in zicht alwaar weer een tweebaansweg was en nog even later een heuse snelweg. Zoiets hebben we al heel lang niet gezien.

Op de tonen van achtereenvolgens War/When two tribes go to war (Franky goes to Hollywood), I want you to come together (St Germain) en Purple Rain (Prince) trekken we op de ‘beschaafde’ wereld in. Het voelt als een toepasselijke aanklacht voor dit moment in de tijd waar we ons echt niet meer kunnen verstoppen voor alle narigheid. We need you to come together daar in het Midden-Oosten!

Gelukkig verloopt de rest van onze reis naar Alicante zonder noemenswaardige incidenten (parkeren in de stad is zeker zo’n ordeal als in dat dorpje bij de benzinepomp, maar Oscar is een stuk ‘cooler’ dan ik gelukkig).

De avond gebruikten we om de bagage te splitsen in “nodig voor de reis naar huis” en “kan met de vervoerder mee”. Dat viel nog niet mee – blijkbaar zijn we toch nog een beetje gehecht aan onze spullen – en we waren blij dat we in Sevilla in een opwelling in een Decathlon een extra rugzakje kochten….

Geheel volgens plan leverden we de tandem bij de vervoerder af. Het betrokken bedrijf blijkt erg gemoedelijk, dus met een “zet daar maar neer, komt allemaal goed” vertrokken we al na enkele minuten. Dat was ff slikken.

All is well that ends well. We nemen ons voor een volgende keer de bezwaren van de klantenservice van Renfe toch iets serieuzer te nemen.

Nu alleen nog 🤞dat die melding in de NS international app dat onze reis mogelijk gewijzigd is, geen roet in het eten gooit.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren