Grand randonnée

Eigenlijk zouden we nu vertellen over de enorme vlaktes met kurkeiken. En daarna plantages met olijfbomen. Over de woestijnachtige vlaktes die daarna kwamen. Maar de gebeurtenissen van gistermiddag hebben dat allemaal naar de achtergrond gedrukt. 

Wat maakte dat we ons zo in de nesten werkten? Dat als de een twijfelde de ander op de doorgaan mode zat en de overhand had? We wisten natuurlijk wat de weg was die ons tot het punt leidde waar hij ophield. Dat dat onverhard en omhoog was als we terug zouden gaan. Dat het op het heetst van de dag was. Dat we nog maar 3km van ons doel waren en als we om zouden keren, we behalve 4km terug nog 10km over een goede weg zouden moeten omfietsen. Bij dat riviertje dat we moesten doorwaden, konden we nog hopen dat er aan de andere kant weer een goede weg zou zijn.

Toen die er niet bleek te zijn en we een stijl en moeilijk pad zagen met iets lager een geitenpaadje, kozen we die laatste in de hoop dat die ook de goede kant op zou gaan. Waarom negeerde ik dat we niet op de gps track bleven op dat paadje? Hoop natuurlijk dat die andere weg dezelfde uitkomst zou hebben. Waarom meldde ik het Tessel niet? De doornstruiken scheurden haar regenjas die op de voortas gebonden zat.

We stopten de regenpakken onder de klep. Stukken liepen we met de voortassen vooruit of juist erachteraan nadat we wat verder waren gekomen met de tandem. Toen we bij een huisje kwamen dat duidelijk regelmatig gebruikt werd, werden we hoopvol. We vervolgden het meest evidente geitenpaadje nadat Tessel er enkele verkend had en liepen dood op een rivier. Omkeren lukte op die plek gelukkig. Op de terugweg liep ik aan de lage kant van de fiets… en gleed uit en een stuk naar beneden. Met al haar gewicht hing Tessel aan de achterkant van de fiets om te voorkomen dat die mee naar beneden zou glijden. Met grote moeite klom ik aan de voorkant omhoog en tilde het voorwiel op het paadje. Nog geen meter verder gleed Tessel naar beneden! De fiets kantelde en lag op zijn zij op de helling met het zadel naar beneden. Beiden hadden we bloederige knieën en zagen we lichtbruin van het stof. Met grote moeite haalden we de tassen van de fiets en brachten alles één voor één naar het huisje terug. Tessel stelde voor daar te overnachten. Ik voelde me te vies om zo de slaapzak in te gaan. Het kraantje dat we vonden deed het niet… Het zwembad bij de hostel waar we heen zouden gaan lonkte, vooral nu mijn arm zo goed is dat ik weer kan zwemmen.

Dus gingen we door. Net toen ik mij verzoend had met terugfietsen kwam Tessel erachter dat we al die tijd niet op het geplande pad zaten. Had ik het echt niet gemeld? Waarschijnlijk. Hoe je jezelf tegen beter weten in voor de gek kan houden en ook nog mogelijk weerwoord vermijd door niets te zeggen…. Moet ik van leren. Niettemin: Tessel nam de ipad en vond even later uit dat het stijle pad omhoog de juiste was geweest. Verderop waren zelfs houten hekken langs het pad aangebracht om te beschermen tegen eraf vallen. Het pad was ook duidelijk wel breed genoeg voor een bepakte tandem. Fietsen was echter nog steeds niet aan de orde…. Tessel was doodop en nog in shock van onze valpartijen. Ik waarschijnlijk ook, maar ik ben niet zo goed in dat soort dingen her- of erkennen in het moment. Dus voor we het wisten waren we de tandem dat stijle pad op aan het duwen… pas toen er een bankje was vond Tessel de ruimte om een echte pauze in te lassen.

En wat deed ik? Ik liep alvast vooruit om de rest van het pad te verkennen. Wat verderop, na een kort trapje(!), kwam het soort van boven en leek het fietsbaar… weer een reden om door te gaan. Nadat ook ik ff op het bankje gepauzeerd had ging ik alvast wat tassen naar boven brengen. Dat noopte Tessel ertoe om ook een bijdrage te leveren, ook al was dat voor mij helemaal niet nodig… zo houden we elkaar dus in de houdgreep..

Helaas bleek dat fietsbare deel maar zeer kort. Na weer een obstakel waarvoor de tassen van de fiets moesten kwamen we bij een kapelletje met een heuse put met emmer en behoorlijk fris water. We wasten ons wat en gooiden veel over ons heen ter afkoeling. Heeft Tessel daar opnieuw voorgesteld om daar de nacht door te brengen? Ik weet het niet. Ik wilde alleen nog maar weg, verder, dit achter de rug hebben; een vorm van paniek? Of meer het oude “je laat pas lopen als je over de finish bent”? Dus weer hielden we geen echte pauze en weer namen we niet de tijd om de situatie rustig te beschouwen….

Het vervolg van het pad was ooit verhard geweest. Dat is beslist een nadeel als je een volgepakte tandem eroverheen moet duwen; ieder steen vormt een hobbel waar je het wiel overheen moet zeulen. Uiterst vermoeiend! Iedere paar meter moesten we rusten en wat drinken. Uiteindelijk kwamen we gelukkig toch over die top en na een tijdje werd het pad wel befietsbaar, waar we doodop, dankbaar en heel langzaam fietsend gebruik van maakten. 

Zo kwamen we na 3 uur ploeteren over de afstand van 3 km in het Spaanse dorpje aan waar gelukkig inderdaad een pontje was naar het Portugese Alcoutin waar dat hostel zat met dat zwembad. Met de laatste energie douchten we en ik wist het zelfs op te brengen om eten te koken omdat ik echt geen puf had om weer naar het dorpje terug te fietsen om uit eten te gaan… Tessel kon sowieso niets meer opbrengen en zou waarschijnlijk het bij energierepen eten gelaten hebben…. 

Vanochtend hadden we pas de rust en energie om op ons gedrag en onze interactie, of het gebrek daaraan, te reflecteren, waar dit stukje een uitvloeisel van is. Ik bedenk dat ik me in dit soort situaties steeds meer verantwoordelijk voel om ons eruit te halen, met als gevolg dat ik steeds meer uit verbinding met Tessel raak. Wel voel ik haar vermoeidheid, wat het gevoel versterkt dat ik de sterkere moet zijn. Gevolg is dat ik weer minder in verbinding ben…. Terwijl die keren dat ik minder energie of moed had dan Tessel zij juist de kracht vond om ons op te peppen, waardoor ik weer in verbinding kwam. En in verbinding, samenwerking, samen zijn, dat kunnen we juist zo goed. Voor mij is deze reis ook om dat te vieren. Daarom vind ik het ook zo jammer als dat een keer niet lukt, vooral zo tegen het einde. Gelukkig vinden we elkaar in de evaluatie weer terug en genieten we van een extra dagje rust.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren