Samenspel

In Porto hebben we onze treinreis terug naar NL geboekt. Op 15 oktober hebben we de trein van Barcelona naar Rotterdam – daarmee komt het eind van deze geweldige reis nu echt in zicht. Vrijwel tegelijkertijd vraagt Geertrui, mijn zus, hoe het is om 7 maanden voortdurend samen te zijn. ze voegt toe: hoewel het aan jullie besteed is. Ik antwoord snel en naar waarheid, dat samen zijn fijn is, dat het niet anders is dan anders / we dat inderdaad goed kunnen. Even later realiseer ik me dat dat een gek antwoord is. Natuurlijk is het anders dan anders al was het maar omdat we thuis niet zo lang achter elkaar op elkaars lip zitten. Het is wel, net als thuis, fijn om samen te zijn en vertrouwd. En we hebben hetzelfde soort dingen die wringen. Ons verschil in tempo, of eigenlijk verschil in omgaan met de tijd/prioriteiten. Oscar heeft als eerste premisse: doorgaan. Opstaan inpakken fietsen alles volgens standard operating procedures. Ik neem meer tijd – doe nog even een appje of 2, lees wat er gaande is in de wereld – zoek contact en/of inspiratie of maak, zoals nu, aantekeningen voor een blog – en bekijk iedere situatie voor wat die is (mooi, maar soms minder efficiënt). We weten dat van elkaar en dus gaat het meestal goed maar juist omdat we het weten wringt het soms ook. Wat is er dan anders na al die maanden? We raken erover aan de praat. We hebben weinig ruzie gemaakt. Is dat omdat we zo oplossingsgericht zijn geworden? Oscar zegt dat als hij merkt dat hij zich ergert, hij zich realiseert dat dat aan zijn tekortkoming ligt. Tekortkoming? Die herken ik niet en ik vind het ook een moeilijke term. We praten verder en herkennen elkaars kwaliteiten: doel- en actiegericht vs ontspannen overziend. De één zonder de ander zou ons in problemen brengen. Oscar zou door racen tot oververmoeiïng aan toe. Ik zou veel vaker langer nodig hebben en daardoor vaker op één plek blijven. Beiden zouden we minder waarderen dan wat we nu doen. Tegelijk merken we dat onze rollen elkaar uitvergroten. Als we niet samen zijn, zijn we allebei meer allround.

We merken op dat onze irritaties minder explosief verlopen. We allebei meer kunnen reflecteren op de situatie onszelf en elkaar; elkaars kwaliteiten kunnen waarderen. Ik merk dat ik makkelijker in beweging kom vanuit een behoefte om bij te dragen (ook geen nieuwe) en het vertrouwen dat er tijd is. Oscar merkt dat hij van oudsher minder geleerd heeft dat schrijven en reflecteren ook een vorm van bijdragen aan de wereld kan zijn en dat nu als een verrijking ervaart. Ik denk dat dat proces al eerder is ingezet.

Al met al ervaren we geen grote problemen, als er iets is, duurt het korter en weten we dat het niet van belang is/heeft geen grote impact. Het helpt ons zelfs om om te gaan met onverwachte situaties. Kortom: we gaan nog even samen verder.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren