Kinderkopjes

Vrijwel alle niet-doorgaande wegen langs de kust in Portugal zijn met kinderkopjes bestraat 😟. Dat stelde ons voor het dilemma van hotseknots fietsen of tussen de massa pelgrims op vaak onverharde wegen of te smalle plankieren (met soms trappen erin). We schipperden dus maar wat tussen de verschillende opties met wisselend resultaat qua plezier. 

Porto stond op ons verlanglijstje en beviel ons best goed. En ja, die stepjes zijn niet geschikt voor kinderkopjes! En ook niet voor 2 personen eigenlijk 😉. 

Om bij Porto naar het zuiden weg te komen moesten we de beroemde stalen brug over. Die hadden we niet zo goed bestudeerd, dus fietsten we helemaal naar boven, waar de brug alleen voor metro en voetgangers is. Aan de overkant kwamen we er achter dat er binnen hetzelfde frame ook een brug op kade niveau was die wel voor auto’s en fietsen toegankelijk was 😟. Het leverde ons in ieder geval mooie plaatjes van de stad op 😉.

Na Porto fietsten we nog 80km langs de kust en sloegen toen af het binnenland in. Dat beviel ons meteen beter. Niet alleen de heuvels, maar ook de bestrating (“gewoon” asfalt), meer groen (en afwisselend) en aardige dorpjes. Onderweg lieten we Oscars arm op aandringen behandelen in een medisch centrum, waardoor we nu de juiste zalf en overige aanwijzingen hebben.

We kwamen in Luso, kennelijk beroemd om zijn bronwater (we zagen later de flessen in de supermarkt), maar dat is aan ons meestal niet zo besteed. We werden ook afgeleid doordat de fiets zo moeizaam stuurde. Dat hadden we in Engeland ook al eens gehad en toen we de vork daar losgehaald hadden vielen er wat stukjes uit. We dachten toen dat het vuil was en mogelijk een beetje droog gelopen. Dus stopten we bij een garage waar we een papieren espresso kopje met lagervet meekregen.

Op de camping maakten we de voorvork nu echt los om erachter te komen dat het lager gebroken was! Met het lagervet hebben we alles zo goed mogelijk op zn plek “geplakt “, maar het fietste natuurlijk nog steeds beroerd. Met behulp van alle apps die we tot onze beschikking hebben maakten we een plan om langs alle fietsenmakers die de regio rijk is te fietsen (behalve die terug naar het noorden). Het leek ons een goed idee om de campingbaas te vragen de eerste te bellen of ze het lager hebben. Helaas sprak hij beduidend minder goed Engels dan zijn vrouw die we de vorige dag troffen en zo stonden we wat later in de rij bij de locale ijzerhandel, waar ze natuurlijk geen fietsonderdelen hadden. Daar werd wel met grote stelligheid verwezen naar de eerste fietswinkel die we in ons plan hadden dus dat gaf hoop. Uiterst moeizaam en dus voorzichtig daalden we de betrokken 6km af. Hij had het lager! We kochten het al gebarend dat we het zelf wel zouden inbouwen, maar voor we goed en wel de bepakking van de slak af hadden stond hij al bij ons met zn gereedschap en mochten we eigenlijk niet meer aan de fiets komen voor hij klaar was 😁.

Wat een verademing! Achteraf hebben we dus al zo’n 1000km met een kapot balhoofdlager gefietst….. 

Terug naar de oorspronkelijke route trok ons niet zo en toen we op hun website zagen wat voor camping op nog net haalbare afstand zat was het besluit snel genomen om daar heen te gaan en er een rustdag te houden.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren