Buen Camino

The day after the night before – we aten gezellig samen in de stad en dronken 1 glaasje waarvan Tessel meteen en een leren tong kreeg – worden we toch nog gewekt door Kasper die de powerbank terug komt brengen. Kasper & co zijn om 8u al bijna klaar voor vertrek. Wij moeten nog beginnen met opstaan 🤭. Twee uur later fietsen we de stad uit over de Portugese camino naar het zuiden. We komen heel veel pelgrims tegen.

Lopen er vanuit Portugal meer mensen naar Santiago of is dit het Dopplereffect? Hoe dan ook: er lopen heel veel mensen op deze Camino. Elke paar meter passeren we een groepje van 2-4 wandelaars. Allemaal verdienen ze een groet.

We wisselen tussen buenas (dias), ola en buen camina terwijl we voorzichtig om iedereen heen sturen. Na 30 km, een paar honderd keer groeten en veel manouvreren over moeilijk begaanbare wegen zijn we het zat. We besluiten een stukje over een iets grotere doorgaande weg te fietsen. Ook geen doorslaand succes dus zoeken we de Camino weer op. Zouden we met al die mensen om ons heen nog wel een plekje kunnen vinden om de tent op te zetten? Gelukkig neemt de drukte vanaf ca 15u snel af. En dan is daar opeens dat doorzicht naar een veldje links van het pad. Is dat ook nog een bruggetje ernaartoe? Een super plek. We durven het bijna niet te geloven zo fijn. We zetten onze stoeltjes op en drinken wat. Dan eerst maar eens wassen in de beek voordat we gaan koken en de tent opzetten. ’s Ochtends om een uur of 6 worden we wakker van voorbij trekkende hoofdlampjes. Stoer volk toch die pelgrims.

Slechts enkele tientallen km’s ten zuiden van Santiago (en een paar honderd meter lager) merken we al dat de natuur verandert. Waar we noordelijker de eerste herfstkleuren zagen verschijnen, bloeien de oleander en hybiscus hier nog volop.

Nog verder en aan de kust, voegen de eerste cactussen, een enkele agave en een sedumachtige duinplant zich daarbij. Het voelt alsof ons rondje Europa zich begint te sluiten.

De 3e dag op onze tocht naar het zuiden fietsen we langs de kust en hebben we opeens flink storm en regen tegen. Behalve spannend (want soms kan Oscar het stuur maar nauwelijks houden) is het ook stoer. De strijd met de elementen is ook, of vooral, een strijd met jezelf. Hoever kan/wil je gaan? Wanneer kan je meebewegen en hoever? Wat geeft kracht en hoe verdeel je die? Veel korte stopjes voor een foto van het stukslaan van de golven (waarom komt het nooit op de foto zoals je het ziet?) of gewoon even uithijgen helpt.

Twee keer stoppen we bij een kantineachtige bar. Hier is de commerciële waarde van de Camino opeens doorgedrongen. Fast food tegen flinke prijzen.

Als we aankomen op de camping in Guarda, blijkt dat er een code geel was afgegeven. Oeps, die hadden we niet meegekregen. Geen wonder dat het een beetje bikkelen was.

We overnachten in een oude caravan omdat het te hard waait om de tent op te zetten. Super grappige ervaring zo’n caravan totdat Oscar een verse pan thee voor het ontbijt op het handige klaptafeltje zet en dan de tas die eronder staat wegtrekt. De poot klapt weg, de pan thee schuift over zijn linker arm naar beneden. Dat doet goed zeer. Koelen, koelen, koelen dus. Gelukkig lijkt het alleen rood dus vertrekken we een uur later dan gepland met een natte mouw over de gehavende arm naar het bootje dat ons naar de overkant van de rivier/ Portugal moet brengen. In de plaatselijke apotheek vinden we met een beetje handen en voetenwerk parafinegaas en extra verband(gaasjes).

Oscar is er stoer onder maar de volgende ochtend blijkt hij een hele serie flinke blaren te hebben. gelukkig dat we bijna in Porto zijn waar we een appartementje geboekt hebben. 🤞dat de blaren dicht blijven.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren