Santiago

Vorige week appte Kasper, onze tandembouwer, dat hij met 3 vrienden aan het fietsen is en ongeveer gelijk met ons in Santiago zou aankomen. We wilden na al die zware bergetappes een rustdag houden en als we dat in Santiago ook zouden doen zouden zij op onze rustdag daar aankomen. Dat leek iedereen heel gezellig en zo geschiedde.

Hoe dichter bij Santiago we kwamen hoe hoger de pelgrim-dichtheid werd. Na onze overnachting in het klooster en door alsmaar “buen camino” gewenst te krijgen kregen we zelf ook steeds meer het gevoel een pelgrimstocht aan het maken te zijn. In zekere zin is dat ook zo, alleen stond de tocht niet in het teken van God, Jezus of een heilige, maar van Europa en zijn inwoners. Nu we er zo middenin zitten breidt zich dat toch wat uit in meer “spirituele” richting. We verdiepten ons ook wat in de “officiële” kant van de pelgrimstocht naar Santiago. We leerden over de vereisten voor een certificaat: 100km lopen of 200km fietsen/te paard (!?). Als de commissie(!) het vermoeden heeft dat de tocht vooral sportief of recreatief karakter heeft kan het certificaat geweigerd worden. Voor ons niet van belang, maar als we Kasper &co op staan te wachten op het plein voor de kathedraal wordt hun tocht gevoelsmatig ook een beetje die van ons. Ze zijn in 3 zomers (3,5 week!) de hele Jacobus route van 2680km gefietst! Niet zo zwaar bepakt als wij en de laatste 2 jaar elektrisch op Kaspers fietsen (zie www.livecycles.bike), maar we zijn diep onder de indruk en leven met hun blijdschap mee als ze het plein op fietsen.

We wonen samen de dienst van 12u bij. De kerk is afgeladen. Het is de 4e dienst vandaag. We komen wat laat binnen en er is geen zitplek meer. Alles wordt streng gereguleerd door security personeel en bandjes die omroepen dat de dienst gaat beginnen en huishoudelijke mededelingen (tel uit, stilte etc). Een man in een wit gewaad komt binnen en loopt naar de preekstoel. Wel heel eenvoudig dacht ik nog zeker in relatie tot de hele uitbundige – (bijna) protserige versiering van de kerk en vooral het altaarstuk; wat Kasper doet opmerken dat hij de beeldenstorm wel een beetje begrijpt 😉.

Een zuster met een dunne sten doet wat voorbeden. Dan klinkt er een bel en komt er een man in donker rood gewaad met achter hem 8 (!) priesters de kerk in gelopen. De man in het wit blijkt een redelijk verdienstelijke bariton. Één van de priesters heeft duidelijk het meest gezag. De rest voelt als gelegenheidspersoneel. Er steken oranje sportschoenen onder een gewaad uit, twee anderen dragen over duidelijk spijkerbroeken. Enkele pelgrims mogen wat bijdragen; de meeste spaans, maar ook een Nieuw-Zeelandse die de geschiedenis van de vriendschap met 5 echtparen viert. Als ik een foto maak van Kasper en zijn vrienden wordt ik door een ordebewaker tot de orde geroepen: “no foto’s in the church” Oké, fair enough. Er volgt een korte schriftlezing en dan is er de collecte – dames met rood vilten zakken lopen door de kerk. Er wordt gefluisterd dat als er genoeg opgehaald wordt, de grote wierrookvaas geslingerd zal worden….. ?! Dan volgt een avondmaal viering. Er is een strenge aankondiging te horen dat het avondmaal alleen voor katholieken is – Oscar voelt zich niet vrij om deel te nemen en ik ben zo geïrriteerd door deze beperking dat ik ook niet wil. Blijkbaar zijn er meer mensen die er vanaf zien: minder dan de helft van de aanwezigen in ons vak staat op. Ondertussen komen uit alle hoeken zusters in het zwart die de koorden loshaken en gebaren hoe en waar mensen zich op kunnen stellen om de heilige communie te ontvangen. Twee heren in een elektrische rolstoelen mogen, nee moeten, eerst. Dan wordt duidelijk waar de 8 priesters voor nodig zijn. In een moordend tempo wordt het hele verhaal afgehandeld. Met een venijnig gebaar van een van de zusters worden de heren in de rolstoelen weer naar hun plek gedirigeerd wat niet kan want daar lopen mensen af en aan. Als de communie is afgehandeld (zo voelt het) gaan we gelijk door naar het volgende spektakel. blijkbaar is er genoeg geld opgehaald. Er verschijnen nog 8 mannen in het rood. Één loopt met een pan smeulende wierook. Oscar voelt de warmte achter zich als hij langs loopt. Het orgel zwelt aan, mensen snellen uit alle hoeken naar vooren en verdringen zich om foto’s/videobeelden te maken – zelfs een van de priesters haalt zijn telefoon tevoorschijn! Nu grijpt niemand in …. De 8 rode mannen gaan in de touwen hangen en de lantaarn met slingert met steeds grotere zwaaien door de kerk. Het orgel wordt oorverdovend.

En dan is het voorbij; de 8 heren priesters worden door de rode regisseur weer naar buiten gemarcheerd. We hebben het gevoel alsof we een haastig afgeraffeld toneelstuk hebben bijgewoond en toch doet het ook iets. Ik besluit toch een kaarsje op te steken voor Marijn en Riet, die het nu heel zwaar hebben, en probeer in het gedrang nog enige gedachten te formuleren – mijn manier van bidden – waarvan ik hoop dat de energie hen bereikt.

We fietsen terug naar de camping. Oscar en ik halen lunch spullen terwijl Kasper & co douchen. We lunchen gezamenlijk. Na een ontspannen middag zoeken we hen in de stad weer op voor het avondeten. De volgende dag scheiden onze wegen zich weer. Zij met de camperbus naar huis en wij fietsen de stad uit op weg naar Portugal.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren