Mini retraite

Na ons onweeravontuur in a Fonsagrada hebben we in Lugo een nacht doorgebracht in een AirBnB alwaar we een korte hevige bui over hebben horen komen. Voor vandaag staat er weer onweer in de voorspelling. We weten niet wat ervan te verwachten. Wat zijn de opties eigenlijk? in Sobrado is een cisterciënzer klooster dat pelgrims en andere gasten ontvangt in slaapzalen. Op de website staat een enorm verhaal met veel herhalingen, alsof iedereen z’n zegje mocht doen dat achter elkaar geplakt is, over hoe je je dient te gedragen of juist niet – niet zingen onder de douche of radslagen maken in het binnenhof, wel om 22u licht uit – en zelfs een aanbeveling om een van de andere 3 hostels in het dorp op te zoeken als je niet tegen snurken, een gebrek aan uitzicht of een lichtje boven de deur kan. Dat klinkt als iets dat we, weer of geen (on)weer, mee willen maken.

Toen we uit A Fonsagrada weg fietsten keken we op de wolken. Vandaag fietsen we in de wolken weg: gele hesjes en ons onovertroffen Noorse rode knipperlicht aan. De weg is net als gisteren redelijk doorgaand, het landschap heeft vandaag iets Engels. Glooiende heuvels met muurtjes, natuurstenen huizen met flinke stukken land en veelal honden eromheen, mooie oude solitaire bomen. Na een tijdje valt ons wel op dat er opeens weer kruizen langs de weg staan vaak met een goed doorleefde Jezus eraan. Een heel nieuwe stijl voor ons.

Als we stoppen voor een korte ‘pinkelpäuse’ voelen we hoe we vochtig worden van de mist. Een uur klimmen later drinken we koffie op een terras van een lelijk dorpje, dan schijnt de zon gelukkig en drogen we weer op. Langs de weg steeds meer pelgrims te voet. Na een pauze duurt het opvallend lang voor we ze weer inhalen. Blijkbaar gaan ze op weg naar boven bijna net zo hard als wij. Een meneer haalt ons in terwijl we koffiedrinken en weer als we lunchen. Zodoende komen we elkaar vier keer tegen. De 5e keer in de keuken van het klooster voelt alsof we een oude bekende tegenkomen – jammer dat we elkaar niet verstaan -. In het klooster worden we, ondanks dat we geen ‘credentials’ kunnen tonen, vriendelijk ontvangen door een goed engels sprekende broeder (I was born in England). Zijn eerste vraag aan ons is: “Where are your things?” ” on the bike” “Then we must get them in”. Alles wordt stilgelegd om de tandem de binnenplaats op te rijden. We krijgen per 2 een uitvoerige inschrijfprocedure waarna we met een groep van 8 mensen, een rondleiding langs de keuken, het sanitair en krijgen en ieder een bed in de slaapzaal.

We worden uitgenodigd om de historie van het (enorme, deels 12e eeuwse) klooster te bezichtigen en zijn van harte welkom bij een van de gezongen diensten.

Om 18.50u verzamelen we onder aan de trap. De jolige broeder van het inschrijven – “have you brought your earplugs?”- leidt ons naar de intieme kapel op de 1e verdieping. Hij zet zich achter het orgel. Er zit nog een broeder. Een voor een druppelen er nog 5 broeders binnen. De tweede door z’n knieën wiegend en met de capuchon van zijn kazuifel rechtop in z’n nek, gaat naar de lezenaar en bladert tot hij de juiste lezing heeft gevonden. Hij loopt naar zijn stoel en blijft er, nog steeds wiegend, staan totdat zijn buurman naar hem toekomt en z’n capuchon omlaag trekt. Hoeveel broeders zullen er nog komen? Bij de poort hingen 4 overlijdens annonces allemaal van de afgelopen 3 maanden, 3 op 2 opeenvolgende dagen. Veel zullen er dus vast niet zijn. Als de 7e broeder binnenkomt slaat de klok 19u. Een van de 5 bezoekers staat op en smoest met de laatst binnengekomen broeder. Het ziet eruit alsof de broeder zegt: “doe maar.” De bezoeker loopt om en gaat de gang in om even later terug te komen met wat duidelijk de jongste broeder (35?) is. Als hij binnenkomt gaat het licht aan. De Vesper kan beginnen. De jolige broeder slaat het orgel aan, de anderen zingen zittend in een incomplete kring. Vier zijn duidelijk van vergevorderde leeftijd, 2 ca 5-10 jaar ouder dan wij en die ene jonge broeder. Er wordt gezongen. We bladeren door de bundel die we in onze handen gedrukt hebben gekregen, maar kunnen niet vinden welk gezang het is. Bij het tweede lied opnieuw. We geven het op en luisteren hoe de broeders soms met z’n allen, soms in twee partijen na elkaar, zoeken naar harmonie in hun stemgeluid. We verstaan, behalve het woord Signor, Dios, een enkele pax en veel gracias, weinig, maar het klinkt liefdevol. Hoe het precies werkt, blijft onduidelijk, maar iedere broeder heeft een taak en als die aan de beurt is, gaat het licht boven zijn stoel branden. De lezing wordt gegeven door de wiegende broeder. Welke het is, blijft voor ons een geheim. Daarna stilte, nog een lang gezamelijk gezang dat geleid wordt door de op een na laatst binnengekomen broeder met refreinen met een moeilijke melodie die door alle broeders gezongen worden. Tot slot iets dat klinkt als het Onze Vader en voorbeden van 2 broeders, een slotlied waarvoor de handen uit de ultralange mouwen gehaald worden en een heenzending(?). In ieder geval begint iedereen te bewegen. Dat was het dus. Om 21.15u de Completen.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren