Bilbao / Baskenland

We hadden het zo gepland, de shock van de overgang van Engeland naar Spanje ingecalculeerd en toch…. als je het meemaakt, voel je het pas echt. We komen van de boot, altijd een beetje verwarrend waar je heen moet met mensen die al dan niet tegengestelde aanwijzingen geven, maar voelen het gelijk: hier is het anders warm dan in Engeland. Oscar heeft het vooraf goed uitgezocht, anders zouden we gedacht hebben dat we fout zaten: we fietsen ruim 7 km dooreen echt havengebied. Overal loodsen en containers; net niet echt unheimisch. Het is de enige manier om niet over de snelweg de haven te verlaten. En dan stuiten we toch nog op een slagboom. We vertragen wat, er lijkt niemand aanwezig in het douanehuisje, of toch? De slagboom gaat omhoog. Dat is fijn, anders hadden we ons misschien illegaal gevoeld.

Plots staan we oog in oog met een vliegende pont. Onderaan zit een typisch spaans koffietentje waar we onszelf een pauze gunnen om de overgang even tot ons door te laten dringen. Op de barkrukken op het terras raken we in gesprek met een jonge dame uit Nieuwegein die een deel van de camino gelopen heeft. Veel heuvels en dus pittig. Ze ontbijt hier met een punt tortilla, thee en sap. geen vervelende gewoonte.

Aan de overkant treffen we een super soepele fietsroute naar camping (aan het strand 10km buiten de stad) die vol is maar niet voor ons. Hier krijgen we het eerste signaal dat het feest is in Bilbao en daarom het advies om een plekje op het kleine tentveld te zoeken. Ook zonder dat advies hadden we daar zeker voor gekozen. Dit is verreweg de prettigste plek op deze verder wel heel stadse camping. Omdat we veel anderen verwachten zoeken we zorgvuldig hoe veel afstand we minimaal moeten houden tot de tarp met matje dat achterin het veldje staat. Achteraf bleek dat niet nodig, we waren blijkbaar de enige/laatsten die om een plek op deze overvolle camping durfden te vragen. Wel jammer voor de betrokken dame en het miniscule hondje die de camino ook zo zwaar vinden.
We besluiten ons tempo dulu nog even door te zetten en lunchen met de restanten van alle goodies die we voor de overtocht over hielden waarna we met de metro naar stad gaan. Onderweg naar het station stuiten we op een groep fluitisten die met links fluiten terwijl ze met rechts een trommel spelen en een busje van een UCI Continental dames ploeg.

Op de terugweg blijkt er een heuse wielerronde gaande; alles is afgezet en na een tijdje passeren en er 7 wielrenners m/v met even zoveel volgauto’s.
In de stad zoeken we de oude wijk op. De beroemde Mercato de Ribiera is dicht – omdat het zaterdag is of vanwege het feest? De bijbehorende foodmarket is wel open. Het valt hier op dat mensen in groepen, al dan niet met dezelfde shirts en/of sjaaltjes, samen aan de tapas zitten.
We drinken wat op een terras en genieten van alle drukte om ons heen.

We gaan op zoek naar de basiliek de Begoña. we stuiten eerst op de Iglesia de los Santos Juanos maar die zochten we niet. Het blijkt een hele wandeling (omhoog en het is best warm) en dan vinden we een dichte deur: op werk-, zon en feestdagen gaat de basiliek om 17u weer open. Vandaag is zaterdag. Wat te doen?
We zijn moe en besluiten op een bankje te wachten op wat komen gaat. Oscar leest wat, Tessel valt in slaap en dan om 16.45u komen er een moeder met baby in doopjurk en een opa met lege kinderwagen aangerend. Even later ook een groepje familieleden. Ook dit gezelschap treft de deur dicht. Gelukkig slaat de klok al snel 17u en prompt gaat de deur open. De familie krijgt een plek in de zijnaaf bij het doopfond terwijl moeder met de priester meegaat (om wat persoonlijke details uit te wisselen? – opa loopt braaf met de kleine in de wagen op en neer). Voor ons blijkt er een aardige tour te downloaden. Wel fijn gezien dat het interieur zonder die toelichting prettig, maar niet echt spetterend is. De rondgang eindigt met een plek om een kaarsje te branden voor signora de Begoña aan wie het, een week durende feest, gewijd is. We vragen Signora de Begoña om over onze geliefden in NL te waken en beginnen dan aan de tocht naar beneden. Die blijkt gelukkig veel makkelijker en korter dan de heenweg.

Terug in Sopela op weg naar de camping doen we boodschappen bij de supermarkt. Het is altijd een feestje een supermarkt in een nieuw land. Al bij binnenkomst ruikt het naar verse vis; Oscar vertrekt geen spier. Hij pleit zelfs voor ansjovis door de bietensalade (hij heeft last van zijn lage bloeddruk en dus behoefte aan zout). Verder veel heerlijke groenten en fruit en al het andere dat we zoeken.
Terug op de camping genieten we van de lange avond. Het blijft lang licht en warm en de krekels en een heel dun maansikkeltje maken het geheel compleet.
Zondag gaan we naar het Guggenheim. Wat een pand! Zonder alle kunst was het al een bezoek waard geweest. Tegelijk wordt Tessel geconfronteerd met de methoden van haar vakgenoten als ze al luisterend naar een verhaal over een groot kunstwerk, helemaal de filosofie van het gebouw denkt te herkennen😂🤣😂. Misschien maar goed dat ze het ontwerpen gauw heeft losgelaten.

We besluiten na al het slenteren door de stad van de afgelopen 2 dagen dat onze knieën wel een extra dagje rust hebben verdiend. Super fijn dat de buren die die schaduwplek hadden ’s ochtends vertrekken. Met hulp van onze engelse buurman met wie we aardig in gesprek raken, tillen we de tent naar het hogere terras en nestelen ons met een boek onder de vijgenboom. ‘ s middags nemen we een duik in de golven van de Golf van Biskaia. Ik denk dat we wel kunnen wennen in dit land.

Hieronder weer eens de route die we tot nu toe aflegde, met een uitvergroting van Engeland.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren