Memory lane

1,5 dag bij Sheila in The Abbots waren heerlijk vertrouwd. Samen even naar St Marie’s om af te sluiten; een afhaalmaaltijd; lekker bijkletsen. Maandag een paar uur zweten in de ‘vegetable garden’; op weg naar Sainsbury even bij Rosemary en Peter langs om een boek af te geven voor de bookclub – en dus een kop koffie drinken en appels en druiven uit de tuin om mee naar huis te nemen -; samen koken in de Aga (lambstew met aardappels, courgette en runnerbeans en appel/Blackberrycrumble uit eigen tuin toe) Tot slot nog een avond mijmeren ‘on what once was’ en ouder worden.

Het afscheid dinsdagochtend was emotioneel – schuurde het afscheid van dierbaren in NL mee?Terwijl ik mezelf probeer te hervinden, stuurt oscar ons langs ’the old post cottage’ waar we lang geleden woonden. Ook bij een 3e confrontatie blijft het vervreemdend om te zien hoe alles veranderd is nu het een post voor de bewakers van het naastgelegen estate is geworden. De slaapkamers zullen vast niet meer roze en lichtblauw zijn 😉.

Op weg naar Sulhamstead Hill klets ik Oscar de oren van het hoofd met jeugdherinneringen die hij al zo vaak hoorde maar dan brengen de country lanes me toch weer in het hier en nu.

Vandaag geen hekjes of sideways langs drukke wegen. Wel stoppen we regelmatig omdat de weg te smal is voor een auto om een bepakte fiets te passeren – mooie gelegenheid om nog maar weer eens een paar bramen te plukken 😋.We smeren een boterham op een bankje in een plantsoen waar alle aanwonenden, vaders, moeders en kinderen, langskomen met honden of paarden. Hoezo heeft iedereen daar op dinsdagochtend tijd voor? Misschien moeten we naar Engeland verhuizen?

Helaas blijkt de camping die we bedachten niet meer te bestaan, aldus de trotse eigenaren van de moderne 13-in-een-dozijn bungalows. Gelukkig treffen we 15 km verder een super relaxte boerencamping. Een enorm veld waarin hier en daar ruime tentplaatsen zijn gemaaid met een enthousiaste boerin als beheerder. Het kan dus toch, ook in Engeland.

Ook woensdag fietsen we door de countryside dit keer met een flinke hoeveelheid hoogtemeters. We komen ook door Winchester en eindigen op een iets bravere maar ook prima boeren camping met mooie luchten.

Donderdag de laatste etappe naar Portsmouth van waaruit we naar Bilbao varen. Wat is het toch dat je meteen voelt dat je in een havenstad bent? de huizen? de plaatselijke pub waar we het laatste uurtje voordat we aan boord gaan stuk slaan laat in ieder geval niets aan de verbeelding over. We lopen gelijk door naar de geheel betegelde tuin om niet al te hard geconfronteerd te worden met de bier slempende heren. Ook hier echter ruwe bolster blanke pit foute grappen over de boezem van een bevriende dame en een andere ‘heer’ in een even vieze trainingsbroek die opmerkt dat als hij de dame in kwestie zou willen complimenteren, hij haar een schouderklopje zou geven. Maar ook worden we uitgenodigd om onze tandem naar binnen te rijden. “Je zou toch niet willen dat die aan het begin van je vakantie gestolen wordt?” Als we vertellen welke reis we maken komt de een na de ander kijken. “Hoeveel kilometer?” “No way”. En natuurlijk alle bekende grappen over wie voor en achter zit en of je achter wel moet trappen. Na een half uur worden we royaal uitgezwaaid.

En dan de boottocht. Die is lang. 32,5 uur zonder bereik. Vrijdagochtend vallen we even stil door een technisch mankement. Na 3 kwartier lijken we echter weer te varen en een voor een gaan de ventilatie en verlichting weer aan en komen ook de stopcontacten weer op spanning. Naar verluidt heeft het geen invloed op de ETA. Ik hoop het voor de ouders van al die kleine kinderen, want die hebben het zwaar.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren