Rallarvegen

We vertrekken uit Geilo (spreek uit Jijloo) met stralende zon. Maar we weten we gaan flink omhoog en vanmiddag kan het weer kenteren; alle warme en regenkleding hebben we dus dicht bij de hand.

Al in Ustaoset wordt het fris. In de verte zien we plakken sneeuw. We krijgen thee bij een café dat eigenlijk pas om 12 uur open gaat. Toch maar de lange broeken en truien aan getrokken. En de regenpakken, of toch niet, of wel, of niet? Niet dus.

Bij Hagestøl begint het serieus te regenen en trakteren we onszelf op een heerlijke pizza voor de lunch.

Voor de deur zit een Vlaamse op de grond naast haar fiets stroopwafels met nutella te eten. We maken een praatje en adviseren toch ff binnen te kijken. En dan draaien we de Rallarweg op.

Wow, dat is echt iets anders. Binnen een paar honderd meter hebben we het gevoel in de natuur zoals die bedoeld is, terecht gekomen te zijn. Buiten de vogels horen we alleen onze eigen banden. We komen op hoogte. Eerst verdwijnen de bomen. De laatst overgebleven bomen zijn geen naaldbomen (zoals wij hadden verwacht) maar berken. Een lokale man in Hagestøl vertelde desgevraagd dat de winter dit jaar lang duurde, in mei nog een dik pak sneeuw. Het weer wordt steeds extremer en de bomen worden groter en de boomgrens lijkt ook op te schuiven. Voor lokaal bekenden is de klimaatverandering dus goed waarneembaar. Wij merken vooral dat het landschap ruig wordt; als in het hooggebergte in de Alpen. We zitten iets boven de 1000 meter, we zullen tot iets boven de 1300 meter komen, maar dat is nog een flink stuk fietsen over de gravel weg die overigens goed begaanbaar is.

Gaandeweg hoeven we steeds minder omhoog te kijken om sneeuw te zien. We klimmen gestaag. De temperatuur daalt. Ook als het niet meer regent houden we om die reden de regenkleding en handschoenen aan.

Na een tijdje komen we geen tegenliggers meer tegen en raken we steeds meer de indruk van de overweldigende leegte en, dankzij het weer, dat licht! Bijna Rembrandt-achtig komt het licht als uit het niets tussen de wolken door om telkens een ander deel aan te lichten.

We weten dat na 25km nog een soort nederzetting is met een berghut en een hotel. De Vlaamse en haar vriend hebben gereserveerd, maar wij denken dan nog dat we iets verder kunnen komen en dan in die prachtige natuur ons tentje opzetten.
We zien een bordje dat over 15km een café is. Lijkt ons een goede plek voor een tussenstop met een warme kop thee. Het was niet moeilijk te vinden, 2 huisjes en een schuur in een verder verlaten omgeving. Alleen de ingang was aan de achterkant waarvoor je ook nog een hekje door moest. We vragen aan de jongens die we binnen tegen komen of het inderdaad een café is wat wordt bevestigd. In een eenvoudig historisch houten keuken interieur strijken we neer en doen onze nat bezwete regenkleding uit. We drinken thee en terwijl ze een wafel voor ons maken vertellen ze dat ze voor een weekje dit baantje hebben en dat het vandaag erg saai is omdat er zo weinig klanten komen met dit weer. Nog geen 10 minuten later zit de keuken vol met mensen van verschillende gezelschappen 😁. Wat een bepakte tandem voor de deur niet doet voor de omzet!

Vol goede moed fietsen we weer verder. De wind trekt aan en het regent weer. We klimmen nog steeds in golven met soms een stijle uitschieter, dus koud krijgen we het niet. Wel beginnen we te twijfelen over de wijsheid om in deze omstandigheden te kamperen. Eenmaal in Finse aangekomen zijn we het snel eens dat we gaan kijken of er nog plek voor ons is in de berghut. Die is er. We krijgen een 4-persoons kamer, dus er is een kans dat nog 2 anderen erbij komen, maar dat gebeurt niet. We nemen beiden het onderste bed en draaien de slaaprichting om zodat onze hoofden dicht bij elkaar zijn 😍.

Ondanks de in onze ogen hoge prijs is het geheel behoorlijk spartaans. Douchen in een open groepsruimte verderop in de gang. Op de kamer zelfs geen fonteintje om je tanden te poetsen. Maakt het natuurlijk efficiënt schoonmaken. En gezamenlijk hetzelfde eten aan lange tafels. We raken leuk in gesprek met een stel Noren, waarvan 1 een hike doet van oost naar west over het breedste stuk van Noorwegen. Blijkt vrijwel gelijk te lopen met onze route. Ze leggen ons uit dat we de traditionele kerstmaaltijd van west-Noorwegen te eten hebben gekregen: gerookt lamsvlees met aardappelen, wortel en koolraap. Er zijn ook een soort knödels en worst. Hoewel misschien niet de bedoeling nemen we van alles wat op ons bord 😉.
Wij vertellen natuurlijk over onze reis en zo komt de 100km “omweg” die de nationale fietsroute die we volgen maakt ter sprake. De jongens komen uit de streek en adviseren een zuiderlijker route langs het Hardanger fjord. Klinkt ons goed in de oren.

Om in Voss te komen moeten we na 37km een stukje met een trein door een tunnel (geen alternatief mogelijk) en daarna nog 45km voornamelijk dalend, maar volgens de route app alles bij elkaar toch 1000 hoogtemeters. En na de trein van 13:13 gaat de volgende om 16:20. Die laatste is geen optie, dus we staan extra vroeg op om om 8 uur op te stappen. We zijn heerlijk alleen en hoewel het koud is voelen we het niet, mede omdat het droog is. Hier is het zo mogelijk nog mooier! We fietsen af en toe tussen sneeuw platen!

Na het hoogste punt lijkt het landschap vriendelijker te worden, groener ook. We zien ook bewijzen van kamperen. Het water stroomt inmiddels de andere kant op (natuurlijk) en we zien weer waanzinnig gave watervallen en stroomversnellingen. Één keer rijden we er vlak langs en dus in de nevel die opgeworpen wordt.

Als we dicht bij het treinstation komen wordt het toeristischer: meer dagjesmensen en zelfs een tokkelbaan het dal naar Flåm in. Bij het station gaat het nl enorm steil naar beneden.

Helaas komt ons pad iets lager aan en moeten we enorm stijl omhoog. Dat vrat het laatste restje energie van die dag, dus we besluiten de trein tot Voss te nemen. Die van 11:52 is net weg, dus het wordt die van 13:13. Iets verder op het perron zien we het Vlaamse stel dat vriendelijk terug zwaait. In Voss is het warempel mooi weer, met een zonnetje waar we volop en languit van genieten. Een uur of 3 later strijkt het Vlaamse stel naast ons neer op het trekkersveldje. Ze vertellen dat de afdaling naar Voss goed te doen was en ook erg mooi. Niettemin zijn we erg tevreden met onze keus en de 3 uur extra rust.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren