Hej, hej

Onze (voor)laatste avond in Zweden brengen we door in een skihut. Er was een volle dag regen voorspeld waarvoor we toch liever wilden schuilen. Net nadat we aankwamen, uren voor de voorspelde regen, barstte een enorme bui los. Wat een goeie keus! Gelukkig was het vanochtend toch een uurtje droog en konden we een wandeling maken. Ook in donkere wolken gehuld is de Järpen (de berg waarop geskied wordt nabij Sälen) prachtig. Overal bloeiende lupines.

Jammer van die skiliften en sneeuwkanonnen, maar gelukkig is de helling met uitzondering van het bovenste deel, redelijk onbeschadigd. Wat leuk is om te zien zijn de hutjes onderaan de hellingen. Piepklein met 2-3 picknickbanken, een barbecue en binnen alleen wat gehakt hout. Het lijkt een ideale schuilplaats.
Al mijmerend over wat we van Zweden gezien hebben, klauteren we naar boven. In het begin een heel afwisselend glooiend landschap met landbouw, bossen en al die prachtige rode houten huizen.

Verder naar het westen zagen we steeds meer productiebossen: eerst gemengd met berken en dennen, later vooral dennenbossen, met alleen aan de randen wat berken – blijkbaar doen die iets voor elkaar – en altijd die grote brokken steen ertussen.

De laatste dagen worden de bossen afgewisseld met meren en lui meanderende rivieren. Eergisteren stond er opeens een eland in de berm. Zij (? want zonder gewei) schrok zo van ons dat ze in de bossen verdween voordat we langszij konden komen, maar we hadden er toch maar mooi een gezien. Nog 2 dagen eerder hadden we een waarschuwingsbord voor elanden gezien, maar toen was de weg te druk dachten we. Ook die otters, egels en sneeuwscooters waarvoor we gewaarschuwd werden zagen we nooit, dus hoe groot was nu eigenlijk de kans?

Maar het meest opvallend aan Zweden is toch wel de relaxtheid. Auto’s stoppen altijd voor ons en wachten geduldig ook als het even duurt. Niet omdat hun ogen uit de kassen vallen voor onze volbepakte tandem, maar gewoon omdat dat is wat je doet: elkaar de ruimte geven. Ook als we ergens onder een afdakje in onze tassen staan te rommelen en de weg blokkeren voor de karren van het postkantoor. “Geen probleem, neem de tijd.” Vaders met hun kinderen op het terras spelen eindeloos mee. De eigenaresse (voormalig olympisch snowboardster) vindt het alleen maar leuk als mensen lang blijven hangen op één kop thee. Bij een van de vele Loppis (vlooienmarkt) waar we stoppen voor een kop thee, wordt onder een afdak van alles aan de kant geschoven en een blad met mosterd, ketchup, uitjes en broodjes gebracht. Even later komt een ketel kokend water en 2 bekers en nog even later de opgewarmde worst. Net als de eerder genoemde snowboardster richt deze mevrouw ieder jaar rond Midsomer 6 schuren in om alles 9 weken later weer op te ruimen. De enorme inspanning voor zo’n korte periode, het lijkt niet te deren.

Maar het allerleukste is toch wel de begroeting. altijd, overal: “Hej, hej” met een stralende lach zoals wij die alleen kennen van als we onverwacht bij onze moeders langsgaan. Die houden we erin: Hej, Hej.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren