Cafés

Het is net alsof hoe noordelijker we komen hoe minder cafés er zijn, of hoe slechter we ze herkennen. In Griekenland en Albanië kon je altijd als je er behoefte aan had wel een gelegenheid vinden waar iets gebrouwen (koffie/thee) of geschonken werd. In Noord-Macedonie waren ze al wat moeilijker te vinden. Kleine ramen, gesloten deuren en geen duidelijke kreten op de gevel. Soms was er een terras verscholen achter (doorzichtig) plastic zeilen. In Servië vonden we ze alleen in de steden en in Hongarije ook, maar dan alleen als ze een terras hadden, want ook daar kleine ramen en gesloten deuren en geen kreten op de gevel waar wij het aan zouden herkennen… ijs kon je er echter op iedere straathoek krijgen (om mee te nemen, dus binnen zitten om op te waren kon niet). Nu in Polen lijkt het beeld zich te herhalen: geen cafés in dorpen. Of we herkennen ze niet… dus toen we koud waren na de laatste afdaling uit uitlopers van het Tatra gebergte en in een stadje kwamen zochten we ons rot naar een plek waar we binnen konden zitten met bijvoorbeeld een kop koffie. Net toen we het opgaven zagen we een kreet “sklep bar”. Nou heeft iedere winkel dat woord “sklep” op zijn gevel gevolgd door wat ze dan doen, maar “bar” gaf hoop. Toen we de fiets voor de gevel parkeerden zagen we ook mensen aan eenvoudige tafeltjes zitten; bingo! Wij naar binnen. Ook een soort levensmiddelen winkel, maar meer naar achteren inderdaad tafeltjes. Mensen met een bord warm eten voor zich. Geen koffie apparaat of andere bar uitrusting te zien. Op zoek naar een toilet; geen.. wel een uitgifte balie met daarachter een keuken (eerste indruk: gaarkeuken). Iemand overhandigde de dame aan de balie een papiertje. Hoe werkt het hier????

Terug naar het winkel deel. Met gebaren duidelijk gemaakt dat we iets willen eten. Vriendelijke dame wijst ons op een bord met briefjes. Met hulp van Google Translate een paar dingen vertaald en toen Pierogi – noedels met bosbessen?- besteld. De vriendelijke dame schreef het op een briefje en gebaarde te volgen. Ze ging voordoen hoe het moest: bij de uitgifte balie op de bel drukken en het briefje overhandigen. Als het klaar is wordt het afgeroepen.

De noedels bleken een soort ravioli te zijn inderdaad gevuld met bosbessen met creme fraiche en poedersuiker, erg lekker!

Al met al kregen we een gevoel van een leftover van de communistische tijd. Maar gezien de drukte, het liep goed door, voorziet het nog in een reële behoefte. Wij gaan zeker onze ogen open houden of we er meer zien en als het tijdstip van de dag daar aanleiding toe geeft zullen we er zeker weer wat eten!

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren