Emotional rollercoaster

Maar toen kwam het bericht dat Tessels oud-collega Raisa Maduro overleden was. Dat zette alles in een ander daglicht. Raisa die altijd zo zuiver recht en onrecht wist te benoemen en zich vol inzette voor het goede. Hoe moet de wereld verder zonder haar? Ze was veel te jong en voor Tessel komt haar dood volkomen onverwacht. Ik wilde niks meer met stedelijke geneugten te maken hebben, zocht de rust en ruimte om bij de waarde van het leven en herinneringen stil te staan. De camping die we bedacht hadden, bleek ondanks de aankondiging langs de weg, niet te bestaan 😬. Met wat moeite water gebietst en weer door dus, totdat we, slechtst een paar km verder op een bord ‘clamping’ stuitten. Zo maar ongepland troffen we hier in Csongrad het meest liefelijke campinkje met blokhutten en de aardigste eigenaars die je je kan voorstellen.

We werden aan alle kanten in de watten gelegd, zelfgestookte schnaps, wijn uit eigen gaard, heerlijke geroosterde groene asperges met eigen ‘pecorino’ kaas en appeltaart voor toe. En ’s ochtends bij het ontbijt weer: zelfgemaakte kaas en een appeltje van eigen boom. Ongeloofelijk hoe dat hielp om ruimte te maken voor verdriet en mooie herinneringen.
Omdat Raisa’s uitvaart online te volgen was, zouden we een korte rit maken, maar…. je raadt het al: de ‘kemping’ (hongaarse spelling) waar we op mikten bleek niet voor tenten of caravans maakte de kassamevrouw met handen en voeten duidelijk. Zij en haar assistente kwamen in het Engels niet verder dan: ” no camping”. “Hebben jullie dan water voor ons? of kunnen we een huisje huren?” Daarop werden we meegevoerd terug naar de weg. Wij dachten dat we naar de bouw (nieuwe huisjes?) een eindje verderop geleid werden, maar na 100m stopten we bij een buis met stromend water en een pomp. de buis was niet goed, voel maar: warm – met een gebaar naar het thermaalbad dat ze blijkbaar wel waren – en ja de pomp was drinkbaar (met een gebaar naar de mond). En weg was ze. Net toen we zin kregen in een huisje🥺.
Goed, water dus. uit de pomp kwam gelig water met zwarte brokjes. Toch maar niet drinken. ‘dan kunnen we ook wel warm water meenemen’ ‘lekker warm douchen’. Het was inmiddels 13u, nog 2u tot de uitvaart. Dat komt goed. We fietsten een boerenpad op richting een meertje en troffen aan het eind van dat pad zowaar een prachtige kampeerplek; helemaal uit het zicht, mooi groen, vlak en zonnig. Wat wil een mens nog meer? We besloten eerst te douchen met ons warme water. Dat is feest! het was ultrazacht water, de spieren ontspanden instantaan, totdat daar uit het niets een auto uit het gras kwam aanrijden. ‘Waar zijn de handdoeken?’ De auto stopte. We verwachtten een reprimande. Er kwam een verhaal in het Hongaars. Tessel:” eh. English?” “okay” en de man liep terug naar z’n auto. ‘ dat viel mee’ dachten we. Totdat hij zijn achterporier opende en er een enorm geweer uithaalde 😨. ‘Wauw, zo erg is het toch niet?’ Hij hield het echter ‘en profiel’ en gebaarde druk dat vanaf waar hij stond er geschoten werd en, met een zwaai van z’n arm, dat we moesten maken dat we wegkwamen. We hebben ons nog nooit zo snel aangekleed en de fiets opgepakt.
Op weg terug door het veld werden we nog opgewacht door een jongen met een flinke herder (nee Oscar, die hoeft niet uitgelaten te worden als er zoveel ruimte is voor het beest om te rennen op eigen erf), maar we mochten erlangs. Enigzins beduusd kwamen we rond 14u bij de doorgaande weg aan. Nog een uur te gaan, maar we moesten toch even bijkomen van de schrik.
Gauw een boterham gesmeerd dus. We spraken af gewoon op zoek te gaan naar een nieuwe plek en zo nodig een pauze in te lassen voor de uitvaart langs de weg. Wie schetst ons geluk dat we binnen 5 km weer een bordje camping troffen. Maar ook die was natuurlijk dicht. 300m verder wel een thermaal hotel. Om 5 voor 3 zat ik op de Wifi.
Gelukkig kent een uitvaart op Curaçao een lange aanloop. De eerste 1,5u is er gelegenheid voor iedereen om nog een laatste keer tijd door te brengen met de overledene. Raisa lag er mooi bij in haar kist; gelukkig niet uitgemergeld. Voor mij ook kans om te landen en weer contact te maken met mijn gevoel en te huilen om het verlies en verdriet van haar familie.

Rust zacht, lieve Raisa.