Over grenzen

Bij Belgrado steken we de Donau over en ineens is alles anders. Het is vlak.

Aanvankelijk drassig, want langs de rivier. Maar het blijft vlak. Er zijn niet meer zoveel dorpjes en de landbouw is ineens heel grootschalig: graan en koolzaad zover het oog rijkt. Wel afwisselend deze twee, maar strokenbouw kan je het niet noemen. We fietsen lange stukken over kaarsrechte wegen; soms wel 10km aan een stuk. Dat is soms saai en zwaar op de handen. We trappen onwillekeurig harder naarmate het langer duurt.

De dorpjes zijn ook anders dan ten zuiden van de Donau. Ze doen ons meer denken aan de dorpjes die we in noordelijker oost-Europa zagen op eerdere reizen: aan weerszijden van de hoofdweg allemaal vierkante, vrijstaande huizen op een eigen kavel. Meestal is er een brede berm met soms een sloot of pad of beiden.

Het begon te knagen: “Dit lijkt de Balkan niet meer, of in ieder geval niet Servië zoals we dat tot Belgrado beleefden met heel kleinschalige landbouw en veel orthodoxe kerken. Wij googelen en jawel we vonden een kaart van het koninkrijk Servië uit 1913; dat liep van Ohrid en Bitola in het zuiden tot, jawel, Belgrado en de Donau in het noorden. Noord van de Donau behoorde tot Oostelijk-Hongarije! Dat verklaart veel voor ons. We zijn wel verbaasd dat je na 110 jaar nog steeds die invloed en bijbehorende verschillen ziet. Nog iets noordelijker verschijnt er ook een extra taal op de plaatsnaamborden en vaak ook op advertenties op gevels en zo. We nemen aan dat het Hongaars is en dat die taal in deze streek ook nog gesproken wordt. Wederom overpeinzen we dat grenzen soms zo arbitrair zijn terwijl er dan midden in een land er een hele evidente wel is… 

En dan komen we bij de huidige grens tussen Servië en Hongarije… Het nieuwe ijzeren gordijn. Deze keer niet om ongewenst vertrek tegen te gaan, maar ongewenst komen… dikke rollen van dat snijdende prikkeldraad op de grond en in een driehoek bovenop het hek.

Hoewel landschappelijk het niet duidelijk is waarom hier die grens ligt, merken we wel vrij snel de invloed die het lid zijn van de EU heeft. Het is rijker, beter verzorgd. Supermarkten in Noord Servië begonnen al meer op de winkels zoals we die in NL kennen te lijken, maar er waren ook nog genoeg ‘mini-markets’, in Hongarije zijn er er supermarkten in overvloed en hebben we nog geen mini-market waargenomen. Tegelijkertijd lijken de mensen minder spontaan enthousiast als ze ons zien. Dat is ff wennen 😉 

We fietsen trouwens over prachtige fietspaden en hebben mede daardoor af en toe het gevoel in Nederland te zijn… 

En dan ineens een soort Lage-Vuursche. Speeltuin (toegang betalen voor je bij het café kan komen, dus maar doorfietsen) en verderop een soort thema park met een aangekondigde 3D film over .. tja wat? Voor de deur een enorm standbeeld van Atilla de Hun (de eerste Hongaar volgens het bord) die zich vestigde op de vlakte tussen de Tisza en de Donau. We staan echter aan de Noordwestzijde van de Donau en dus niet op die vlakte… Afijn; een fraai staaltje van “nation building”.

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren