Na regen komt zonneschijn

Na regen komt zonneschijn. Zo ook na onze heldentocht uit Olympia door de modder. Die avond was het weer stralend weer en de camping Paradiso bleek open. Waar we normaal een blokje om zouden fietsen bleek deze camping z’n naam waar te maken met een prachtig uitzicht over zee.

Omdat we op vrijdag in Patras wilden zijn om een DHL pakketje op te halen besloten we donderdag een directe route naar het noorden te fietsen. Qua wegen bijna ‘boring’. Naarmate we verder richting Patras kwamen, zagen we eerst echter een aantal duidelijk minder welvarende dorpen met in de buitengebieden klusters van ’tenten’ met daarin mensen die er voor ons gevoel uitzagen als Roma’s. Kleine kinderen met weinig kleren in de modder en veel kleden en dekens over de hekken (te koop of te drogen?). Onze buren uit Delft hadden ons al gewaarschuwd. In het dorp waar we op een bankje neersteken om een boterham te smeren, vertrokken er snel mensen. Een andere dame kwam ons 2 sinaasappels uit eigen tuin brengen. Lekker😋.
Na de lunch verschenen er steeds meer plastic kassen in het landschap. Bogen van een meter of 3 hoog met plastic folie eroverheen. Eronder eindeloze rijen aardbeiplanten. Die gaan naar het paasontbijt in NL grapten we nog tot het na een tijdje opviel dat er veel aftandse schuren tussen stonden; soms met golfplaten vaak met plastic of oude doeken dichtgemaakt. Wij zouden het nog geen kippenhok durven noemen, maar hier wonen er grote groepen mannen met een donkere huidskleur. Gevlucht of gehaald? Hoe dan ook naar onze maatstaven wonen ze onder erbarmelijke omstandigheden. We merkten dat we ons steeds kleiner probeerden te maken, maar we ontkomen er niet aan dat we op onze slak, in het oog springen. Tegelijk lijken deze mensen ons prima te accepteren ze groeten vriendelijk en doen er alles aan om de honden in toom te houden.
’s Avonds doet de buurman weer eens een camping voor ons open en brengt een zak met zeker 2-3 kilo citrusfruit uit eigen tuin. Zo lief, maar hoe moeten we dat meenemen?
Van de regen die nacht wordt het niet makkelijker vervoerbaar. We laten het achter bij de eigenaar die ons wijst op zijn 1034jaar oude olijfboom die uitkijkt over de baai met Patras aan de overkant.

Even later blijkt dat de regen die wij kregen, de bergen in de omgeving een mooie witte muts bezorgd te hebben.

En nu verblijven we het weekend in een appartement in Patras. We hebben een dakterras met prachtig uitzicht op de san Andreas kathedraal. Tijdens een wandelingetje op zondagochtend blijkt hoe welvarend, bijna mondain het hier is. Het lijkt wel of iedereen hier om 12u op een terras neerstrijkt. Wat een verschil met donderdag. Hoe kan dat? En waar staan we zelf in dit plaatje? Hoe verantwoorden we dat voor onszelf?

Abonneer je hier op onze blog:

Abonneren

5 reacties

  • Hille schreef:

    Wat ik hoorde v iemand die veel voor vluchtelingen werkte (op Lesbos): mensen hebben niet alleen eten en onderdak nodig, maar vooral ook vriendschap, respect, een luisterend oor. Dus wie weet als je nog eens langs krotten fietst, deel je je lunch en luister je naar wat iemand kwijt wil. En als de taal tegenzit, zing een lied of doe een kunstje om de kids (als die er zijn) te vermaken. Liefs, Hille

  • Agaath schreef:

    Indrukwekkende impressies en ik kan me jullie dilemma’s wel voorstellen.

  • Joke+Linders schreef:

    Inspirerend en avontuurlijk zo’n reis

  • Geertrui schreef:

    Goede vragen. Voer voor overpeinzing. Fruit wel aanpakken en daar afgeven?

    • Oscar & Tessel schreef:

      Zeker voer voor overpeinzing.
      Het fruit kregen we van de buurman (waar in de straat weten we niet echt) en gaven de restanten door aan de eigenaar die nauw in contact staat met deze man.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *