Vanmorgen bij het inpakken in le Preau hoorde Oscar al iets geks, maar we zagen niks dat op een kapotte stok leek. Gewoon doorgaan dus. We namen afscheid van de groep met een laatste ontbijt samen. Heerlijk nog een keer dat ontbijtbuffet: muesli met wel 10 verschillende toevoegingen, keus uit ik weet niet hoeveel soorten yoghurt of melk, vers fruit, minimaal 3 soorten sap, vele soorten kaas en knapperig vers brood etc etc.
Eenmaal op de fiets had ik spijt. Zoveel lekkers is net teveel voor de maag. Gelukkig vond ik nog ergens een rennie. Ondanks al Oscars pogingen om samen over de route na te denken, kon ik mijn hoofd er niet naar zetten voordat onze week filosoferen helemaal voorbij was. Zoals altijd had hij het uiteraard goed bedacht. Niet meteen met bepakking over twee hellingen van 13%, maar met een klein ommetje naar Saint-Père waar we 20 jaar geleden ook met de jongens kampeerden en een dagje kanoden. Zelfs ik herkende de plek zowaar.
Bij het opzetten van de tent bleek helaas toch dat we een kapotte stok hadden.Shoot, wat nu? het noodreparatie-stukje dat met de nieuwe tent meekwam, ligt keurig met de rest van de nieuwe tent thuis op zolder. Het leek zo’n goed idee om toch nog een keer met deze iets grotere variant te gaan. Maar mijmeren over ’what could have been’ helpt niet. Daarom de stok uit elkaar gehaald en de gebroken delen naar de uiteinden verplaatst. Aan een kant betekende dat, dat de delen van de stok niet meer in elkaar schoven. Hopelijk zou de druk aan het uiteinde van de stok zo klein zijn dat we dat met een duck-tapeje op konden lossen. Eigenlijk wisten we wel beter natuurlijk, maar wie niet waagt wie niet wint. De buurman kwam langs of we zijn reparatiestukje (bedoeld voor een Karsten-tent en dus veeeeel te groot) konden gebruiken. Heel aardig, maar dat gaat niet blijven zitten en waarschijnlijk niet eens door de tunnel in het tentdoek.
Wat dan? We zuchtten nog eens diep totdat Tessel zich hardop afvroeg: ‘Wat hebben we allemaal bij ons?’ en meteen haar eigen vraag beantwoordde met: ’de tarpstokken’. En jawel, helemaal in de geest van onze week filosoferen (maar dan een beetje anders 😉) bleek de juiste vraag tot de oplossing te leiden. Het bovenste deel paste prachtig om de kreupele verbinding. We voelden ons heel wat. Nu alleen nog een steen vinden om de haringen erin te slaan. Allebei liepen we een rondje tot, oeps, de tent met gerepareerde stok en al, zo het water in woei. Oscar er net op tijd achteraan. Gelukkig was alles nog heel, maar zelden hebben we ons zulke amateurs gevoeld 🤭. Evenwicht hersteld zullen we maar denken.